سلام
چهار سال قبل، وقتی توی همین ایام، بیشترین فشار ممکن از هر نظر که فکرش رو بکنید تحمل میکردم که بتونم مهمترین مانع پیش رویم برای ادامه ی تحصیل در خارج از ایران (یعنی آزمون TOEFL ) رو با موفقیت و نمره ی خیلی بالا ، بگذرونم شاید هیچ وقت فکرش رو هم نمیکردم که این آزمون میتونه چه تأثیر عمیقی روی زندگی و اینده ی من بذاره.
البته فکر میکردم تأثیر میذاره، ولی نه اینجوری...
شدت و میزان و درجه و حد استرسم در روز آزمون در اسفند ماه 92 به حدی بود که علارغم آمادگی خیلی زیاد، نتونستم به نحوی که نیاز داشتم و دوست داشتم از پسش بر بیام و نمزه ای که در فروردین ماه اعلام شد، چنان شوک عظیمی بهم وارد کرد که تا همین چند ماه قبل اصلا سراغ زبان انگلیسی نرفتم و دوره های درمانی و مشاوره ی مفصل گذراندم که بتونم به خودم بیام و به زندگی عادی برگردم...
طبیعتا اون نمره رو دانشگاه نپذیرفت. غیر از اینکه مهلت اعتبارش هم گذشته بود. و من مجبور بودم که قبل از آزمون جامع، نمره ی زبان به دانشگاه ارائه کنم...
اینکه کلی معطل کردم و طفره رفتم و دنبال راه فرار گشتم و دنبال آسونترین آزمون ممکن گشتم، بماند...
حالا فردا، روز آزمون TOLIMO م هست... و من، اونقدر خونده و آماده ام که هیچ نگرانی ای بابتش ندارم.
اما، طی این مدت آماده سازی، خیلی به گذشته فکر کردم... به مسیری که آمده ام. و به جایی که هستم. و به آنچه که پیش رویم هست...
اینکه مهمترین عالم برای موفقیت و شاید بشه گفت، تنها تنها تنها تنهاااااا دلیل موفقیت، آمادگی روحی و ذهنی هست. و نه هیچی دیگه. این رو برای هر جور موفقیتی به ایمان قلبی رسیده ام...
حالا به یه حد کمی از استرس، و میقداری هیجان، منتظر فردا هستم.
و آرزو میکنم که به بهترین شکل از پسش بر بیام و با خیال راحت ترم آخر رو شروع کنم و برای جامع و پروپوزال آماده بشم...
الهی، مددی
