هفته ی شکرگزاری

سلام

بیا محض رضای خدا یه کمی شکرگزار باش... اصلا بیا یک هفته فقط شکر کن بی غر!!

شکر گزاری پلی است به سوی رهائی از غصه ها. چون وقتی که تو شکرگزار باشی، غیر ممکن است که احساس غم و غصه بکنی یا هر نوع احساس منفی دیگه ای داشته باشی. اگر در بحبوحه ی وضعیتی دشوار هستی ، دنبال چیزی بگرد که بابت آن خدا را شکر کنی. وقتی چیزی را پیدا کردی ، دنبال بعدی بگرد! چون تک تک چیزهایی که پیدا می کنی و خدا رو به خاطرش شکر می کنی،وضعیت تو رو تغییر می ده.

شکر گزاری پلی است از احساسات منفی به سوی مهار نیروی عشق

+ مصرف هر شب یک دوز از ادامه ی مطلب تجویز می شود: 

دعای 37 صحیفه سجادیه

خدایا، هر گاه کسی در طریق شکر تو به سر منزلی رسد، احسان دیگری از سوی تو برای او فراهم آید و سپاس دیگری را بر وی لازم گردانَد،
و هر چه در فرمانبرداری از تو کوشش نماید، به سرانجامی نرسد، و به آن مرتبه از طاعت که تو به خاطر فضل و احسان خود سزاوار آنی، دست نیابد.
پس شاکرترینِ بندگانت از سپاس تو ناتوان باشد، و عابدترینِ ایشان از فرمانبرداری‌ات فرو مانَد.
هیچ کس را بر تو آن حق نیست که او را به شایستگی‌اش بیامرزی و به سزاواری‌اش از وی خشنود شوی.
پس هر که را آمرزیده‌ای، از احسان تو بوده است، و از هر که خشنود گشته‌ای، از فضل و رحمت تو.
کارِ اندکِ پذیرفته را جزای فراوان می‌بخشی، و در برابرِ طاعتِ ناچیز پاداش می‌دهی؛ چنان که گوی شکر گزاریِ بندگانت ـ که در برابر آن پاداشی بر ایشان لازم کرده‌ای و مزدی بزرگ به آنان داده‌ای ـ چیزی است که می‌توانند از آن خودداری کنند. از این رو، به آنان پاداش می‌دهی، یا چون سبب آن به دستِ‌تو نیست، جزایشان می‌بخشی.
ای معبود من، چنین نیست، بلکه اختیار آنان به دست تو بوده است، پیش از آن که بر عبادت توانا باشند، و پاداش آنان را فراهم ساخته‌ای، پیش از آن که تو را اطاعت کنند؛ زیرا شیوه‌ی تو بخشیدن است، و خوی تو احسان کردن، و آیین تو آمرزیدن.
همه‌ی آفریدگان معترف‌اند که تو بر آن کس که عقوبتش کرده‌ای، ستم ننموده‌ای، و گواه‌اند که تو با آن کس که در امانش داشته‌ای، به احسان عمل کرده‌ای، و همه خود را در انجام دادنِ آنچه تو سزاوار آن هستی، مقصّر می‌دانند.
اما اگر نبود این که شیطان فریب‌شان می‌دهد و از اطاعت تو دورشان می‌دارد، هیچ نافرمانی، معصیت تو نمی‌کرد، و اگر باطل را به چهره‌ی حق در نمی‌آورد، هیچ کس از راه تو بیراه نمی‌گشت.
منزّهی تو، چه روشن و آشکار است لطف و کرمت در معامله با آن کس که تو را اطاعت کند یا معصیت ورزد؛ بنده‌ی نافرمان را مهلت می‌دهی، با آن که می‌توانی در بازخواست وی شتاب کنی،
و هر یک از آن دو را چیزی می‌بخشی که سزاوار آن نیستند، و به هر کدام چیزی را تفضّل می‌کنی که ارزش کارشان بدان پایه نرسد.
اگر تو آن بنده‌ی فرمانبر را به اندازه‌ی عملش ـ که تو خود او را بر آن واداشته‌ای ـ جزا می‌دادی، بعید نبود که ثواب تو را در نیابد و نعمت تو نیز از کَفَش برود؛ ولی چنین نکرده‌ای، بلکه به لطف خود، او را در برابر عبادت کوتاه مدت و فنا پذیر، پاداشی بلند مدت و جاودان بخشیده‌ای، و در برابر کارهای زود گذر، ثوابی پیوسته و ماندگار داده‌ای.
عجیب‌تر این که از بنده‌ی خود ـ که روزی‌ات را خورده و با آن بر طاعت تو توانا گردیده است ـ بهایی طلب نکرده‌ای، و بر سَرِ ابزارهایی که به مدد آنها به آمرزش تو راه یافته، بر او سخت نگرفته‌ای، و اگر چنین کرده بودی، همه‌ی دسترنج و نتیجه‌ی کوشش وی، در برابر کوچک‌ترین نعمت و احسان تو، از میان می‌رفت، و او در گروِ دیگر نعمت‌هایت پیش تو می‌ماند. پس در این صورت، کی مستحقِ چیزی از ثواب تو بود؟ نه، کی مستحق بود؟
ای معبود من، این حال کسی است که تو را فرمان برده است، و شیوه‌ی کسی است که در عبادتت بسی کوشیده است. اما آن کس که فرمان تو را پشت گوش انداخته و نهی تو را مرتکب شده است، در انتقام گرفتن از او شتاب نورزیده‌ای، تا مگر از معصیت تو دست بردارد و به طاعت تو باز گردد، حال آن که در نخستین لحظه‌ی گنهکاری، سزاوار همه‌ی عقوبت‌هایی گردیده بود که برای تمام آفریدگانت مهیّا کرده‌ای.
پس هر عذابی که از او به تأخیر افکنده‌ای، و هر انتقام و عقابِ شدید که از او باز پس داشته‌ای، چشم پوشی توست از حقِ خود، و خشنودی توست به کم‌تر از آنچه سزاوار آنی.
پس ای معبود من، کیست بزرگوار تر از تو، و کیست بدبخت‌تر از آن کس که در راه مخالفت تو هلاک گردیده است؟ نه، هیچ کس نسیت. تو والاتر از آنی که درباره‌ات جز به احسان و نیکی سخن گویند، و کریم‌تر از آن که جز به سبب دادگری از تو بیمناک شوند. هرگز ترس آن نیست که بر گنهکار ستم ورزی و از پاداش کسی که تو را خرسند کرده است، غافل شوی. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و آرزوی مرا برآور، و هدایتت را بیش از پیش نصیب من گردان، تا با آن در کار خود به توفیق رسم. بی‌شک، تو بسیار بخشنده‌ی بزرگواری.