لطفا مواظب اشیاء شخصی خود باشید!!

"حال و هوای حرم. شماره ی6 "

سلام

فکر کنید با اون عجله ای که درباره ی رسیدن به نماز صبح با شکم پر پر پر پر آب گفته بودم, جلوی ورودی رواق امام یهو حس کردم یه چیزی به کف پام چسبیده. نگاه کردم دیدم یه " چسب زخم خونیه" ... هووووووووق!! دقیقا چسبیده بود کف جورابم که عرق کرده بود و کمی مرطوب بود. حالم بهم خورد. کندمش. گشتم تا سطل آشغال پیدا کردم. و فکر کنید از اون طرف صدای اقامه ی نماز صبح هم می آمد. جیغم در آمد. حالا چکار کنم؟؟؟؟ اون لنگه ی جوراب رو در آوردم و با تمام سرعت دویدم تا صف نماز. بدم می آمد. حس میکردم دستم هم پاک نیست. حالا آب از کجا پیدا کنم خداااا؟؟؟ تیغ میزدی خونم در نمی آمد. از خانم خادم پرسیدم نزدیک ترین حوض آب کجاست؟ یه ادرسی داد که خودم هم داشتم به همون فکر میکردم اما مطمئن نبودم. دویدم توی یه حیاط کوچیک پشت رواق امام و مرتبط با صحن آزادی یه حوض بود (همون حوضی که توی قرائت های قرآن صبح حرم توی تصاویر پشت قاری ها معلومه). آبش خیــــــــــــــــــــــلی کثیف بود. فقط یک ثانیه فکر کردم که بهتر از وضع الانمه. و دستم و جوراب رو فرو کردم درونش... هوووووووق... جوراب رو فشردم و با تمام سرعت ممکن دویدم توی صف. رفته بودند رکوع. خدایا, نفسم داشت بند می آمد. یعنی چنان نفس نفس میزدم که همه ی اطرافیانم متوجه حالم شده بودند. حالا شکم پر هم به سختی ماجرا اضافه میکرد... خیلی سخت بود خیلی.

درسی که از این خاطره میگیرم اینه که:" خب آدم عاقل حواست به چیزهایی که به خودت وصل کردی باشه که اگه افتاد بفهمی و جمعش کنی. ملت رو هم به دردسر نندازی.. :

+ مجبور نیستی سر سحری اینهمه مایعات بخوری که بترکی!!"