کتابخانه

"حال و هوای حرم. شماره ی 7"

بعد از مدتها... و حالا حالا ها هم این خاطرات ادامه داره ها ;)

سلام

یه روز که مدت زمان خیلی زیادی توی حرم بودیم، یکی از همراهان گم شد. یکی دیگه که خبر داشت کجاست گفت:" رفته کتابخانه ی آستان قدس. برو  تا من خوندن این سوره روتموم میکنم بیارش . قرار همینجا." گفتم :" باشه، خسته ام، زودی میام." ساعت 4 عصر بود که از پله های کتابخانه ی آستان قدس بالا رفتم. (جایی که تنها چیزی که ازش میدونستم این بود که در بست شیخ طبرسی قرار داره. یه در خیلی بزرگ همیشه بسته داره. و فکر کردی به این راحتی ها میشه وارد شد؟؟ کلی دنگ و فنگ داره که حداقلش داشتن کارت عضویت کتابخانه است. من هم که از مشهد فقط فقط حرم رو خوب بلدم و هیچ وقت وقتم رو جای دیگه ای نگذروندم. و... . همه ی اینها دلایلی بود که هیچ وقت سراغش نرفته بودم.) با کمال تعجب هیچ کسی مانعم نشد! از اطلاعات ورودی که گذشتم و از پله ها بالا رفتم به یه حیاط کوچک رسیدم. و بعد وارد یک ساختمان شدم. هیچی نپرسیدم به خیال اینکه حتما یا بخش پایان نامه هاست و یا امانت کتاب دیگه!. و پرسان پرسان اینجا ها رو پیدا کردم. اما هر کدوم از این دو تا یک دنیا بود. اولا که از همون پله های ورودی ِ کتابخانه، مسیر عبور و مرور خانمها از آقایون جدا میشد!! هر کدوم هم برای هر کاری از سالن مطالعه گرفته تا کتابخانه، سایت، بخشهای تخصصی و و و همه از هم جدا بودند. (من فقط سالن مطالعه رو پایه م چون خانمها راحت و بی حجاب مشغول مطالعه و نت برداری و کار بودند. خنک بود. حال میداد ماه رمضونی). سنین مختلف هم با توجه به جنسیت از هم جدا بودند و جالب بود که فاصله ی بین این قسمتها نیم دور قمری هر طبقه بود!!

نظم ، آرامش و سکوت عجیبی حاکم بر کتابخانه بود. کلی کادر اداری هم بودند اما همه چیز آرام بود. اینکه سیستم سفارش و تحویل کتابها بدون حضور متصدیِ خاصی انجام میشد هم خیلی باحال بود. همه چیز ماشینی و الکترونیکی بود. بعد بخشهای سمعی بصری و روزنامه و مجلات هم جدا و بسیار مفصل بود. بخش کتابخانه ی دیجیتال رو هم که دیگه نگووو...

یه نکته ی جالب برای من این بود که برخی رشته ها کتابخانه ی تخصصی داشتند. که شامل همه ی امکانات یک کتابخانه ی مستقل بودند. این فوق العااااده بود. یعنی کسانی که مثلا کار تخصصی در رشته ی ادبیات داشتند، میتونستند بروند کتابخانه ی خاص خودشون و به همه ی منابع هم دسترسی داشته باشند. اینترنت مجانی و بسیار پر سرعت داشته باشند. امکان تکثیر و اسکن و غیره داشته باشند. تازه, اساتید کله گنده ی رشته ی خودشون هم اونجا باشند و بتونن مجانی ازشون راهنمایی بگیرند. این فوق العااده بود. فوق العاده. اینکه لازم نبود اصلا تکون بخورند. مزاحمتی هم از بیرون نداشته باشند.

حالا فکر کن من هنوز دارم دنبال اون بنده خدا میگردم. و برای همین مجبور بودم همه جا رو زیر و رو کنم. با همه حرف بزنم. همه راهنمایی م کنند. و به همه اطلاعات بدم. یعنی الان همه ی کارمندان بخشهای مختلف کتابخانه ی رضوی من رو میشناسند. رزومه م رو میدونند و شرایط علمی خانوده ام رو هم میدونند!!!!!!!  :))

ساعت 4.45 بلاخره پیداش کردم. و تازه خودم رفتم کافی نت کتابخانه و شروع کردم یه کمی وب گردی. که قطع شد و بلاخره گردش علمی ما در کتابخانه ی رضوی به پایان رسید.

برای من که محل کارم یک مرکز علمی بزرگ و کتابخانه ای عظیم به وسعت حدود هفت هکتار هست, گردش در کتابخانه ی مرکزی آستان قدس رضوی یک تجربه ی فوق العاده جذاب بود.