ت ن ه ا ی ی

سلام

چطوری میشه که منظور من از پست قبلی که رمزدار بود، دقیقا چیزهایی باشه که تو نوشتی، خرمالوی سیاه...

ممنونم تهمینه که گاه به گاه دقیقا حرفهای من رو مینویسی...

این پست عینا کپی میشود:

می دانید تنهایی کجا معنا پیدا می کند.آنجا که در فهرست گوشی ات هیجکسی نیست که به او زنگ بزنی که: هی فلانی میای بریم یه کافه بشینیم، یه قهوه بزنیم و با هم آه بکشیم بابت مردن یه آدم.
تنها نبودن زمانی معنا پیدا می کند که کسی باشد برای چنین ملاقات به شدت احمقانه و بی دلیلی.
حالا شما فکر کنید مرگ یک آدم. می تواند این ملاقات ها بابت نگرفتن حقوق باشد:‌آقای همکار؟ میای بابت اینکه حقوقمون رو ندادن بریم بشینیم یه کافه به روبرومون زل بزنیم؟
یا شاید این تنها نبودن زمانی اتفاق بیفتد که اخبار اعلام می کند : تا سه ماه آینده خبری از باران نیست.
یکی باید باشد با دغدغه ای این چنین مشترک که بخواهد غم اش را در سکوت اما در کنار کسی تبدیل به یک قهوه در یک کافه کند. و در میانه اش زل بزند به عبور مردم و بعد بغل دستی اش را نگاه کند، لبخند تلخ بزند و بگوید: خب!‌زندگی ادامه دارد!
اما وقتی کسی نیست، کسی نیست که بشود غم های مسخره را با او شریک شد تنهایی معنی عجیبی پیدا می کند.

نوشته : خرمالوی سیاه