شُکرِ درد

سلام

از مهمونی خونه ی محبوبه اینا شروع شد و ماجرای درِ باز شیلا...

ولی، هر روز بد و بد و بدتر شد..

و از روز جمعه، دیگه میدونستم که همه چی به تو مربوط میشه...

مشکلات کار بهش اضافه میکرد...

دیشب دیگه لب به شکایت باز کردم که: خسته شدم... چرا  هیچ روش بهبودی نتیحه نمیده و بدتر هم میشه؟

وقتی نوشتم که چه کارهایی انجام داده ام و نتیجه نگرفته ام، بچه ها تشویقم کردند. اما راه حلشون این بود: " رهاش کن. و باهاش حال کن تا خودش بره..."

امروز تشییع شهرام بود.

اینکه چه به من گذشت امروز بماند...

ولی بعد از نماز نشستم با خودم دو دو تا چهار تا کردم که حالِت رو ببین... اسمش چیه؟ از کجا اومده؟ میخوای خوب بشی واقعا؟؟؟

و بعد، نشستم برای لحظه لحظه درد کشیدن هام، اشک ریختن هام، بغض های فروخورده م، آه های داغ و سوزانم، برای دردهای جسمی که از شدت فشار روحی به سراغم آمده... بابت همه ی اینها به حجم قلبم شکر کردم...

خدایا متشکرم که این تفضل رو بهم کردی و این چیزها رو حس میکنم و با جانم لمسشون میکنم.

خدایا، متشکرم بخاطر ع ش ق ...

پی نوشت:

ممنونم بخاطر تماس امشب...