یکی برای همه؛ همه برای یکی

سلام

دیشب بازی فینال جام ملتهای اروپا بین فرانسه (که میزبان بود) و پرتغال ( که فقط با یک برد به فینال رسیده بود!) بود.

خب, با سابقه ای که از این دو تیم میشناختیم خیلی طبیعی بود که کمتر کسی تصور برد پرتغال رو بکنه. و همه حتی خود مربی پرتغال هم هرچی مصاحبه میکرد همش روی حضور و تأثیر رونالدو بر تیمش حرف میزد.

طی سالهای گذشته هر سال بیشتر از سال قبلش از فضای فوتبال دور میشم. (یاد ایامی که هیچ مسابقه ی هیچ جام و هیج برنامه ی نود ی رو از دست نمیدادم هم بخیر!!) خلاصه که دیشب اوایل بازی رو ندیدم. چند دقیقه به آخر نیمه ی دوم بود که تلویزیون رو روشن کردم و فهمیدم رونالدو مصدوم شده... خب, دیگه شک نداشتم که فرانسه قهرمانه.

اما... توی دقایق بعدی و توی وقت اضافه؛ وقتی این آدم بین هم تیمی هاش لنگون لنگون راه میرفت و بهشون روحیه و انرژی میداد, وقتی مدام گریه میکرد , وقتی ایستاده بود کنار زمین و رسما مربیگری میکرد...

پرتغال برد... آخرش پرتغال برد... و فکر میکنم همه لذت بردند از این برد.

از این کار تیمی...

لذت بردم...