حق؟؟!!

سلام

وقتی یک آدم میشود همه ی دنیای یک آدم دیگه (که قراره آخرت هم رو هم بسازند...) ، آیا از نظر شرعی، عرفی، قانونی، اخلاقی، و ... حقی بر گردن ش هست؟

چه حقی؟؟؟

و بیعة له فی عنقی...

پی نوشت:

(هیچ تصویری که بتونه منظورم رو برسونه پیدا نکردم. اما تا صبح به این ماجرا فکر میکردم تا نوشتمش..)

32. وَ أَمّا حَقّ الصّاحِبِ فَأَنْ تَصْحَبَهُ بِالْفَضْلِ مَا وَجَدْتَ إِلَیْهِ سَبِیلًا وَ إِلّا فَلَا أَقَلّ مِنَ الْإِنْصَافِ وَ أَنْ تُکْرِمَهُ کَمَا یُکْرِمُکَ وَ تَحْفَظَهُ کَمَا یَحْفَظُکَ وَ لَا یَسْبِقَکَ فِیمَا بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ إِلَى مَکْرُمَةٍ فَإِنْ سَبَقَکَ کَافَأْتَهُ وَ لَا تُقَصّرَ بِهِ عَمّا یَسْتَحِقّ مِنَ الْمَوَدّةِ تُلْزِمُ نَفْسَکَ‏ نَصِیحَتَهُ وَ حِیَاطَتَهُ وَ مُعَاضَدَتَهُ عَلَى طَاعَةِ رَبّهِ وَ مَعُونَتَهُ عَلَى نَفْسِهِ فِیمَا لَا یَهُمّ بِهِ مِنْ مَعْصِیَةِ رَبّهِ ثُمّ تَکُونُ عَلَیْهِ رَحْمَةً وَ لَا تَکُونُ عَلَیْهِ عَذَاباً وَ لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ

32. و اما حق هم صحبت این است که چندان که راهى مى‏یابى و توانى با احسان با او هم صحبتى کنى وگرنه دست کم به انصاف با او رفتار کنى و او را به اندازه‏اى که گرامى‏ات مى‏دارد، ارجمند شمارى و همان گونه که تو را نگه مى‏دارد نگاهش دارى، و در هیچ گرامیداشتى در میانه شما بر تو پیشى نجوید و اگر پیشدستى کرد، جبرانش کنى و تا آنجا که شایستگى دارد در دوستى او کوتاهى نورزى. خود را بر آن دارى که خیرخواه و نگهدار و یاور او در فرمانبردارى پروردگارش، و کمک او به خویشتن در اینکه نافرمانى پروردگارش نکند، باشى. سپس (باید بر او) رحمتى باشى نه زحمتى. و لا قوة الا بالله (و نیرویى نیست جز به خدا.)

36. وَ أَمّا حَقّ الْخَلِیطِ فَأَنْ لَا تَغُرّهُ وَ لَا تَغُشّهُ وَ لَا تَکْذِبَهُ وَ لَا تُغْفِلَهُ وَ لَا تَخْدَعَهُ وَ لَا تَعْمَلَ فِی انْتِقَاضِهِ عَمَلَ الْعَدُوّ الّذِی لَا یَبْقَى عَلَى صَاحِبِهِ وَ إِنِ اطْمَأَنّ إِلَیْکَ اسْتَقْصَیْتَ لَهُ عَلَى نَفْسِکَ وَ عَلِمْتَ أَنّ غَبْنَ الْمُسْتَرْسِلِ رِبًا وَ لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ

36. اما حق معاشر تو⁽⁸⁾ این است که او را نفریبى و با وى دغلى در کار نیارى و به او دروغ نگویى و غافلش نسازى و نیرنگش نزنى و چون دشمنى که ملاحظه طرف خود را نمى‏کند به کارشکنى او نپردازى و اگر به تو اطمینان کرد تا آنجا که توانى برایش بکوشى و بدانى که مغبون کردن کسى که (به تو) اعتماد کرده مانند ربا خوردن است. و لا قوة الا بالله (و نیرویى نیست جز به خدا.)

47. وَ أَمّا حَقّ مَنْ سَرّکَ اللّهُ بِهِ وَ عَلَى یَدَیْهِ فَإِنْ کَانَ تَعَمّدَهَا لَکَ حَمِدْتَ اللّهَ أَوّلًا ثُمّ شَکَرْتَهُ عَلَى ذَلِکَ بِقَدْرِهِ فِی مَوْضِعِ الْجَزَاءِ وَ کَافَأْتَهُ عَلَى فَضْلِ الِابْتِدَاءِ وَ أَرْصَدْتَ لَهُ الْمُکَافَأَةَ وَ إِنْ لَمْ یَکُنْ تَعَمّدَهَا حَمِدْتَ اللّهَ وَ شَکَرْتَهُ وَ عَلِمْتَ أَنّهُ مِنْهُ تَوَحّدَکَ بِهَا وَ أَحْبَبْتَ هَذَا إِذْ کَانَ سَبَباً مِنْ أَسْبَابِ نِعَمِ اللّهِ عَلَیْکَ وَ تَرْجُو لَهُ بَعْدَ ذَلِکَ خَیْراً فَإِنّ أَسْبَابَ النّعَمِ بَرَکَةٌ حَیْثُ مَا کَانَتْ وَ إِنْ کَانَ لَمْ یَتَعَمّدْ وَ لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ

47. و اما حق کسى که خداوند به وسیله او و به دست او تو را شاد ساخته این است که اگر او خود قصد شادسازى تو را داشته نخست خدا را بستایى و سپس او را به اندازه‏اى که سزد سپاس دارى و او را به سبب تقدم در آغاز کردن پاداش دهى و (یا) در مقام پاداش دادن به او باشى، و اگر قصد آن را نداشته (و ناخودآگاه شادت کرده) خدا را بستایى و سپاس دارى و بدانى این از جانب خداست که تو را بویژه از آن شادمانى بهره‏مند داشته است و او را (هم) از آنجا که یکى از اسباب نعمتهاى خدا بر تو شده دوست بدارى و از آن پس خیرش را بخواهى زیرا اسباب نعمتها بر جا باشند و هر چند خود قصد نداشته باشند برکت هستند. و لا قوة الا بالله (و نیرویى نیست جز به خدا.)

رساله حقوق امام سجاد علیه السلام